CZWARTEK
Godzina 7,40 – zamówiona taksówka przyjeżdża punktualnie. Godz. 7,50 – jestem w szpitalu, przed pokojem przyjęć tłum się kłębi siedząc i stojąc. Nikt nie klęczy :). Od godz. 8,00 sprawne przyjmowanie. Godz. 8,30 – szóste piętro, za chwilę lekarka kieruje kolejne osoby do sal. Zapytana mówi, że jestem trzecia w kolejce do operacji. Cieszę się a diabeł stróż pokazuje mi figę, bez maku.
Pielęgniarka zakrapia mi oko, więc nie mogę czytać. Lewe jest wprawdzie po operacji (2 lata temu) ale miało otwór w plamce i obraz jest falujący, lepiej nie będzie. Strach pomyśleć co by było gdyby polepszenie prawego się nie udało. Byłabym ciągle „na falach”.
Czekam na swoją kolej, młoda lekarka ustala ze mną, że będę nosić okulary jako krótkowidz, a może się uda, że do czytania nie będą szkła potrzebne. Czyli jeśli nowe okulary to nie dwuogniskowe progresywne. Potem kolejne krople i badania. I czekam.
O godz. 10,30 dowiaduję się, że na sali operacyjnej mają bardzo trudny przypadek i dlatego będę operowana około godziny 15-tej. Czytać nie mogę. Dwie pacjentki z mojej sali odesłano do domu, dostały inny termin.
Więc czekam. NIE MOGĘ CZYTAĆ! Na korytarzu rozmówki dwóch seniorek – o dolegliwościach swoich, rodziny, sąsiadów i znajomych. Nic nie jem tylko piję wodę.
Przed 15-tą zdejmuję swoją odzież, zakładam (nieumiejętnie) pampersa i wąski fartuszek ze sztucznego tworzywa. Idę na salę operacyjną, dostaję tam jeszcze czepek, też sztuczny.
Pościel w salach chorych też jest z podobnego, sztucznego tworzywa. Kolację podano na plastikowym talerzyku z takimż nożem. Karmią dobrze. Trzeci raz to sprawdziłam.
Na sali operacyjnej kładę się na stole – fotelu. Mężczyzna wali mnie w wierzch ręki, (zamiast o nią poprosić), aby wkłuć igłę wenflonu. Bolało. Ja to mam szczęście!
Panie przygotowujące otoczenie do zabiegu rozmawiają o weselnych potrawach. Anesteżjolożka mówi, że mam ciśnienie 166 i pyta:
– denerwuje się pani?
– pewnie, ja od rana na głodniaka a panie o jedzeniu – odpowiadam.
Opisywać operacji nie będę ale na zakończenie powiedziałam, że nigdy więcej. Jedna z pań się zdziwiła mówiąc:
– a my tak rozmawiałyśmy aby pani stworzyć dobrą atmosferę.
Ja, że nic nie mam do atmosfery ale do operacji. I podziękowałam.
Ale i tak się sobie dziwię, że bez środków uspakajających to wytrzymałam i nie uciekłam albo nie zemdlałam.
Operacja trwała ok. 20 minut, dla mnie to były jak dwie ciężkie godziny, choć nie bolało.
Znieczulenie jest miejscowe, pacjent zostanie okryty ciężką plastikową płachtą, szczelnie przylepioną do twarzy, bo ciągle na oko lane są różne płyny. Pod płachtą duszno. Nikt nie konwersuje, bo potrzebne skupienie. Muzyczki relaksacyjnej też nie ma.
Odklejając płachtę powiedziano: – rzęsy zostały. No, ładnie – jakby powiedział Powolniak z serialu „Co ludzie powiedzą”. Czyli mogły zostać wyrwane.
O godz. 15, 25 byłam już na łóżku z kroplówką, która nie chciała płynąć. Nie spodobałam się jej chyba. Pielęgniarka ją przekonała.
A potem CZEKAŁAM, czekałam, czekałam. CZYTAĆ NIE MOGŁAM! W międzyczasie dostałam kolację. I czekałam na lekarkę, która jeszcze operowała. Po godz. 19-tej sprawdziła stan mojego oka, dała receptę na 4 rodzaje kropli i wypis. Krople wykupiłam w szpitalnej aptece a kontaktowa aptekarka opowiedziała mi o swojej przygodzie na trasie w mieście. Bezkrwawej.
PIĄTEK
Na godz. 8-mą rano znowu w szpitalu. Młody, chyba nie lubiący swej pracy, lekarz bada mnie na 2 przyrządach i dopasowując szkła do tego oka oraz je zakraplając. A potem na korytarzu CZEKAM. Czytać nie mogę. Duszno, niewolnika wachlującego brak.
Wreszcie lekarka operująca wywołuje mnie po imieniu (na oddziale pielęgniarki po nazwisku, RODO płacze). Ma na sobie żółtą bluzkę z małą główką kota. Mówię: o widzę, że pani doktor też lubi koty.
Ona zadowolona, nie z mojej bystrości ale stanu oka. Na następne badanie mam się zgłosić 23. września, wtedy dopiero będę mogła zrobić laserowy zabieg zaćmy wtórnej na lewym oku, wykupić nowe okulary. W międzyczasie mam do wyrwania ząb i wyłuskanie ropnia z migdała.
Najbliższe 2 tygodnie organizuje mi zakraplanie oka od godz. 8,10 do 21,00 – trzynaście razy. Parszywa trzynastka.
Jak ja nie lubię zajmować się swoim zdrowiem!!!
WAŻNA INFORMACJA – uwolniono limity na operacje oczu. Jeśli macie z nimi problem zgłaszajcie się.
