To szósta część mojej wirusowej „powieści w odcinkach”, poprzednie: 1 – Wirus wszędzie; 2 – Wirus osobisty; 3 – Wirus nie odpuszcza;  4 – Wirusowe zawirowania; 5 – Wirus świrus

*************************************************************************************

Edek i Wacek umyli ręce i rękawice. Nakarmili kota i włączyli telewizor. Ale ten tylko pyknął i zdechł.

– Chyba nie wytrzymał nawału dobrych wiadomości – powiedział Wacek.

– A są jakieś dobre? – zapytał kumpel.

– Zależy kto je przekazuje. Telewizja publiczna jest jak kobitka lekkich obyczajów – każdy jest dobry byle płacił.

– Mówisz o abonamencie? – upewnił się Edek.

– Eduś, z jak wysokiej choinki się urwałeś?

 – A bo ja rzadko oglądam telewizję i radia nie mam.

– Teraz to i radio rzadko prawdę ci powie. Słynna rozgłośnia zwana „trójką” została „trujką”, odeszli z niej najlepsi dziennikarze.

– Ale jest przecież jeszcze trochę innych stacji.

– Ano jest ale więcej tam reklam niż prawdy.

– Ciężkie czasy – westchnął Edek.

– Oj, ciężkie dlatego trzymajmy się razem. A propos – czy ty masz w ogóle jakieś podstawowe zapasy jedzenia? – zapytał Wacek.

Gospodarz otworzył szafkę stojąca, wiszącą  i lodówkę demonstrując stan posiadania.

Kolega wstał i wyjął z szafki cukierniczkę z resztką cukru na dnie, małą solniczkę zapełnioną w połowie i 3 herbaty ekspresowe.

– No, widzę, że żyjesz miłością do ojczyzny – zażartował Wacek. – A czy ty umiesz gotować?

– Wodę na herbatę, jajko na twardo i jarzyny na miękko.

– Istny master chef z ciebie. Zrobimy tak – ja mam trochę zapasów, więc obiady będziemy jadać u mnie. Mam znajomy warzywniak gdzie pod koniec dnia dadzą nam za darmo jarzyny i owoce dobre ale nie nadające się do sprzedaży.

– To chyba przejdziemy na wegetarianizm – stwierdził Edek.

– Trochę na to wygląda ale może pani Helena choć raz w tygodniu nas poratuje mięskiem. A ja jej dostarczę warzywa i owoce.

– To nie jest zły pomysł.

– To chodźmy do niej, zaproponujemy taki układ a potem do mnie po wiertarkę to ci umocuję wieszak.

Jak powiedzieli tak zrobili. Helena zgodziła się na propozycję i w nagrodę poczęstowała ich zupą jarzynową z mięsną wkładką.

Następny dzień upłynął panom pracowicie. Najpierw posprzątali sąsiednie podwórko na którym znaleźli kolorową pościel i męski sweter. Nawet czyste i bez plam.

W mieszkaniu Edka Wacek zamontował wieszak a potem usiedli i uszczuplili zapasy herbaty.

– Śniadania i kolacje będziesz sobie robił sam ale potrzebujesz parę produktów. Trzeba pomyśleć, bo ludzie wprawdzie wyrzucają chleb ale raczej spleśniały. Jajek, świeżego sera i wędlin na śmietniku nie spotkałem. Trzeba się będzie poradzić Heleny.

Zapadło milczenie. Darek usadowił się na kolanach Edka i cicho pomrukiwał. Wacek spoglądał przez okno na posprzątane podwórko.

– A widziałeś jak Helena ma urządzony kącik łazienkowy w przedpokoju? Jest tam umywalka i terma elektryczna, wszystko zasłonięte. Może i u mnie dałoby się to zrobić?

– Pewnie tak ale to są koszty. Najpierw musisz coś zarobić. Ale taboret i miskę już tam możesz wstawić.

– Masz rację – Edek spuścił głowę. – A jak myślisz, skąd się wziął ten wirus?

– Teorie spiskowe są różne. Jak przyjdziesz do mnie to ci pokażę w Internecie. Ale ja myślę, że to Ziemia się zbuntowała, bo ludziom od dawna odbiło, są zachłanni i niszczą środowisko bezlitośnie. Wszędzie plastik, zepsutych rzeczy się nie naprawia tylko wyrzuca, bo naprawa kosztuje prawie tyle samo co nowa rzecz. A nowa tak zrobiona, aby jak najkrócej działała. No i mamy teraz covid19.

– Widzę, że ty taki raczej ekologiczny jesteś – trochę zakpił Edek.

– Bardzo nawet, nie mam auta, tylko rower, nie szwendam się po świecie najwyżej pod Wrocław, segreguję śmieci, oszczędzam wodę. Obserwować i myśleć trzeba Eduś. Czego nie wiem to znajdę w Internecie a i tak nie we wszystko wierzę, szczególnie oszołomom politycznym. Przyjdziesz do mnie to sobie poczytasz i pooglądasz.

– A teraz chodźmy posprzątać jeszcze jedno podwórko. Tylko nakarmię kota i posprzątam jego kuwetę – powiedział Edek wstając z krzesła.

Napisane 19.05.2020 r.

To piąta część „powieści w odcinkach” z czasu pandemii:

1) Wirus wszędzie 2) Wirus osobisty 3) Wirus nie odpuszcza 4) Wirusowe zawirowania

WIRUS Świrus

Edek po zjedzeniu obiadu został zaopatrzony w maseczkę uszytą przez Helenę. Nie ucieszyła ich, usłyszana w telewizji, informacja, że sprowadzone z Chin przez nasz rząd maseczki są bez atestu, czyli wywalono publiczne pieniądze w błoto. Bo krewni i znajomi królika musieli zarobić.

– I pewnie nikt za to nie beknie – pomyślał Edek.

Idąc do sklepu wspominał niedawne wydarzenia i to jak bardzo zmieniło się jego życie. Był bezrobotnym pijaczkiem próbującym popełnić samobójstwo, brudnym, mieszkającym w  mieszkaniu istnym chlewie, samotnym i bez przyszłości. Teraz nie pije, ma życzliwych znajomych, posprzątaną chatę i kota. Czuje się jak człowiek a nie menel. Tylko pracy i pieniędzy mu brakuje.

Idąc wyprostował się i uśmiechnął. Na drzwiach bramy zobaczył napis na tęczowej kartce: BĘDZIE DOBRZE.

– Jeśli nie schrzanię tego co mam to na pewno tak będzie  – pomyślał.

Zrobił zakupy i wracając przez Skwer im. Edyty Stein usiadł na ławce. Z przyjemnością patrzył na wiosenną zieleń.

Skwer jest nieduży więc nie dało się ominąć wzrokiem kościoła.

– Ciekawe czy ktoś z parafii zainteresował się Heleną, tym czy nie potrzebuje pomocy, przecież to seniorka bez rodziny. Muszę ją zapytać.

Drzwi mieszkania starszej pani były otwarte, więc Edek wszedł jak do siebie. Przy stole siedziała gospodyni i Wacek.

– O, jesteś. Umyj ręce i zapraszam na herbatę z ciastem.

– A on też umył? – zapytał wskazując na kumpla zdejmując maseczkę i przekazując zakupy.

– Umył, umył – uspokoiła go seniorka.

– No to idę – przeszedł do przedpokoju gdzie była mała prowizoryczna łazienka. – Muszę u siebie taką zrobić – pomyślał.

– Po posiłku idźcie na podwórko, a najlepiej na dwa i posprzątajcie tam. Przyszykowałam kilka maseczek z ręcznika papierowego to będziecie mieli na zapas. Tylko przed wyrzuceniem ich oddzielcie i oddajcie mi gumki. Dam wam też rękawiczki, które będziecie mogli wielokrotnie używać po umyciu. No i worki oraz duże reklamówki – Helena nie traciła czasu na pogaduszki.

– Tak jest szanowna pani – Wacek wstał i trzasnął obcasami.

Zrobiło im się weselej. Po posiłku panowie uzbrojeni w środki ochronnych własnej poszli do pracy. Na ich wspólnym podwórku okazało się, że śmieci fruwają jak spłoszone przez nich gołębie nurkujące w pojemnikach po jedzenie.

– Wiesz, że przeszukiwaczy śmietników nazywają nurkami bo nurkują w pojemnikach? – zapytał kumpla Wacek.

– No to bardzo trafnie, mamy maski, rękawice tylko płetw nam brak.

Rozbawiło ich to bardzo, usiedli na wyrzuconych meblach i popijając wodę mineralną śmiali się do rozpuku.

– Może przydadzą ci się jakieś meble, popatrz są całkiem dobre – Wacek  zapamiętał słowa Heleny, że trzeba Edkowi pomagać w wyjściu z wykluczenia i beznadziei.

Edek pooglądał co wyrzucono, sprawdził stan każdego przedmiotu i powiedział:

– Mam tylko jedno krzesło i taboret to jeszcze jedno mi się przyda. Zaniosę je od razu. Ale zobaczmy co jeszcze wyrzucono.

Obeszli pojemniki zbierając leżące obok nich i od razu segregując śmieci, wkładając je do worków a potem wysypując zawartość do odpowiedniego kontenera. Obeszli też całe podwórko zbierając papierki, puszki, kapsle, woreczki i pudełka.

– Do tej torby wkładajmy to co się przyda tobie lub mnie – poradził Wacek.

Po uprzątnięciu całości usiedli na ławeczce i z dumą popatrzyli wokół i na siebie.

– Miała rację Helena, że to jest pożyteczne i sensowne zajęcie. Az miło popatrzeć, no nie? – stwierdził Edek.

– Bo ona mądrą kobietą jest.

Wespół w zespół dwuosobowy poszli do mieszkania Edka.

W przedpokoju nadal leżał zerwany wieszak ale już bez odzieży.

– Ej, coś się tu zmieniło – powiedział zaskoczony Wacek. Jakby ładniej pachnie.

W kuchni zdjęli maseczki i rękawiczki. Gospodarz nastawił wodę na mycie a z torby na znaleziska wyciągnął plastikowy płaski pojemnik – niby tacę, niby kuwetę.

– A po co ci to? – zapytał Wacek.

– A po to – gospodarz wskazał na nyżę gdzie zwinięty w kłębek spał kot.

– Kot przygarnąłeś?

– Ktoś mi go w pudełku podrzucił pod drzwi i to wraz z jedzeniem to go wziąłem. Tylko kuwety potrzebuje. To co znalazłem bardzo się nada.

– Będziesz musiał kupować piasek.

– E, nie – on załatwia się na podartą gazetę. Popatrz – wskazał na pudełko w rogu. I od razu zamienił je na znalezisko.

– Mądry kot, wie, że nie jesteś bogaty. Ale albo mi się zdaje albo tu jest jakoś czyściej.

– A bo jak zobaczyłem jak ten kot się myje to pomyślałem, że dom i ja też musimy być czyści. Przy okazji – czy pomógłbyś mi zamocować wieszak w przedpokoju?

– Jasne, a jakbyś jeszcze chciał coś naprawić to zawsze ci pomogę.

– Fajny chłop z ciebie, dzięki. Woda się zagrzała to umyjemy ręce i rękawice.

Kot wyszedł z nyży i ocierając się o nogi obu mężczyzn mruczał domagając się jedzenia i głaskania.

Napisane 18.05.2020 r.

To już czwarte opowiadanie z cyklu „Wirus”; 1 – Wirus wszędzie; 2 – Wirus osobisty; 3 – Wirus nie odpuszcza

              Wirusowe zawirowania

Edek i Wacek wyszli zawiedzeni, że musieli obejść się smakiem czyli tylko rosołem. A pieczony kurczak tak smakowicie pachniał.

– Widzisz kretynie, opłacało się nachlać? Przez ciebie niczego nie mamy, ani maseczek, ani rękawiczek,ani niedzielnych obiadków.

– E, tam – dotąd jakoś żyłem bez tego – obruszył się Edek.

– I co? Dobrze ci było? Żyłeś jak człowiek czy jak łajza?

— Odwal się ode mnie, nie podoba ci się co robię to spadaj – odpowiedział niedoszły kumpel.

– Jak chcesz – obraził się Wacek i wszedł w swoją bramę.

Edek przystanął zaskoczony, podrapał się w głowę i poszedł przed siebie. Przysiadł na ławce pod wiatą autobusową i bezmyślnie patrzył przed siebie. Gdy zapadł zmrok wstał i zgarbiony, szurając burami po chodniku powlókł się do domu.

Przywitała go obskurna klatka schodowa i opary jak z obory. Przyzwyczajony nawet nie zwrócił na to uwagi.

Przed drzwiami swojego mieszkania o mało nie potknął się o duże pudełko po butach leżące na resztkach wycieraczki. Już miał je kopnąć ale tylko przesunął na bok. I w tej chwili usłyszał cichutkie miau, miau.

Zajrzał do pudełka i zobaczył małego, łaciatego kotka, który patrzył na niego wzrokiem mówiącym: weź mnie do domu, jestem taki biedny, opuszczony.

– No, jeszcze mi tego potrzeba było do szczęścia – pomyślał.

Ale zabrał pudełko i postawił na stole w kuchni. Usiadł na krześle, wyjął kota i zobaczył, że w pudełku są saszetki z kocim jedzeniem.

– O żarciu dla mnie nikt nie pomyślał – użalił się nad sobą.

Ze zlewu wyjął mały talerzyk, rozdarł saszetkę i wycisnął karmę. Kotek sam wygramolił się z pudełka i wszystko spałaszował. Potem rozsiadł się i zaczął dokładnie wylizywać futerko.

– Ty to masz fajnie, sam się umyjesz. Nie potrzebujesz łazienki, wody, mydła, szamponu i ręcznika. Szkoda, że się nie urodziłem kotem.

I tak siedzieli sobie we dwóch aż zapadła noc.

Edek wstał, nalał wody do największego garnka i postawił na gazie. Spod stołu wyciągnął miednicę, postawił ja na stołku. Obok położył mydło, szczotkę i prawie czysty ręcznik.

Nalał do miednicy gorącą i zimną wodę, rozebrał się i dokładnie umył. Nie pamiętał kiedy to robił ostatni raz. Wytarł się, wylał wodę i goły stał chwilę na środku kuchni. Kot leżał na stole w pozycji chleba i przyglądał mu się uważnie.

– No co? Ludzie nie mają futra tak jak ty. Muszą mieć ubranie. – Prawda, ubranie, czy ja mam coś czystego?

Wszedł do nyży, zapalił światło i zajrzał do szafy obok łóżka. Wyciągnął piżamę, założył ją, przeciągnął  się i ziewnął.

– O kurde, chyba powinienem umyć zęby.

Wszedł do kuchni i otworzył szafkę – była tam tubka z resztką pasty i wyłysiała szczoteczka do zębów.

– Musi mi to wystarczyć – pomyślał i zabrał się do dzieła. Po wypłukaniu ust wszedł do nyży gdzie napotkał następny problem – jak  bez obrzydzenia położyć się na brudnym barłogu. Ponownie otworzył szafę i wyszperał czystą choć zleżałą i zakurzoną pościel z kory w niebieskie kwiatki.

– Dobra nasza, nie jest najgorzej – pomyślał.

Zdjął pościelowe szmaty z poduszki i koca, zmienił na nowe, dodał prześcieradło i poczuł się jak król.

– Tylko mi korony brakuje – zażartował sobie w duchu.

Zgasił światło i położył się jakoś dziwnie zadowolony. Na granicy snu poczuł, że kot mości się obok jego nóg.

Nazajutrz obudził się i usłyszał mruczenie kota. Siedział przy jego twarzy i wylizywał sobie futerko.

– Ty to masz jakąś manię z tym myciem, kocie. A tak w ogóle to masz jakieś imię? Może Myjek? Albo Prezent, bo Prezydent, Premier czy Prezes to raczej nie – prawda? Już wiem, będziesz Darek, bo ktoś mi ciebie podarował.

– No to chodź Daruś na śniadanie, saszetek dali dużo to pożyjesz sobie jak panisko.

Rozdarł opakowanie i nałożył karmę na nieumyty talerzyk. Stanął na środku kuchni, rozejrzał się i stwierdził:

– Ślicznie to tu nie jest. Trzeba trochę posprzątać. Zacznę chyba od pozmywania naczyń.

Okazało się, że ma w domu wszystkie potrzebne środki czystości, szmaty, szczotkę i płyn do naczyń. Nastawił gar wody na pranie, w międzyczasie umył okno, odkurzył meble i wyszorował podłogę. Darek spał na stole. 

W szafie znalazł czyste dżinsy, skarpetki, flanelową koszulę i szary sweter, przebrał się więc i zastanowił co dalej.

– Wypiorę pościel i ubranie ale gdzie to powieszę? Na strychu pewnie wszystko kradną. Jakby się dało rozwiesić sznur tutaj…

Rozejrzał się po kuchni, przeszukał szuflady szafki, nic odpowiedniego nie znalazł.

Zaklął w duchu. Przeszedł do przedpokoju, spojrzał na leżący, zerwany wieszak z ubraniami. Podniósł go, pod nim była rozkładana suszarka. Zabrał się więc do prania.

Wykręcając kolejną rzecz uświadomił sobie, że kot musi się gdzieś załatwiać.

– A może już gdzieś nasikał i zrobił kupę? – pomyślał. Obszedł mieszkanie z nosem przy podłodze. Nic nie poczuł. Rozłożył suszarkę, powiesił na niej wyprane rzeczy.

Potem wziął pudełko w którym był kot, odciął górny brzeg, wyłożył  kawałkiem ceraty odciętej ze stołu i podarł gazetę. Postawił w kącie, wziął zwierzątko i włożył je do tej niby kuwety. Kot natychmiast zrozumiał i skorzystał.

– Trzeba ci coś lepszego zorganizować – powiedział Edek. Pogłaskał go w nagrodę, zebrał kawałeczki gazety do woreczka i wsypał następne.

W przedpokoju włożył buty i kurtkę, wyszedł i skierował się do sąsiedniej bramy. Zapukał do drzwi Heleny. Otworzyła i serdecznie przywitała.

– Witaj, wejdź. Napijesz się herbatki? A może coś zjesz? Jesteś głodny?

– Prawdę mówiąc to dzisiaj jeszcze nic nie jadłem.

– To umyj ręce i usiądź. Został jeszcze rosół i kawałek kurczaka. – A byłeś u Wacka?

– Właśnie chciałem panią zapytać gdzie on mieszka.

– Czyli zdecydowałeś, że będziesz z nim współpracował? – zapytała Helena podając talerz pełen rosołu z makaronem.

– No tak, trzeba się wziąć do roboty.

– Cieszę się, że tak postanowiłeś. Zjedz i zrób mi zakupy, tu masz spis i pieniądze.

Napisane 16.05.2020 r.

To już trzecia część losów Edka:

1. Wirus wszędzie ;  2. Wirus osobisty

***************************************************************************

Spotkanie Edka i jego nowego kumpla Wacka w mieszkaniu seniorki Heleny przebiegło w promieniach słońca przedostającego się przez umyte okno i krótką firankę.

Po dokładnym umyciu rąk Edek zjadł cztery kanapki z żółtym serem i kiszonymi ogórkami, które Helena zawekowała jesienią. Wacek nie był głodny, więc zadowolił się ciastem. Helena napiła się herbaty owocowej z dodatkiem własnej konfitury. Siedzieli w odległości metra, aby ewentualny wirus nie miał okazji zagościć na ich ciałach.

Edek opowiedział, że zaczął pić gdy wyrzucono go z pracy, bo w dzień imienin koledzy namówili go, aby stał na czujce gdy obrabiali warzywniak. Mieli pecha, bo na pierwszym piętrze kamienicy przy której stał kiosk mieszkał policjant. Zainteresował się dlaczego w środku nocy jest tam światło i włamywacze wpadli. Oni siedzą ale wcześniej obciążyli go w zeznaniach. Dostał wyrok w zawieszeniu jednak szef hurtowni i powiedział, że nie potrzebuje u siebie złodzieja i wyrzucił go na zbitą twarz. Potem nawet nie starał się o pracę tylko zaczął pić.

– Oj, Edek, Edek, co ci odwaliło, żeś się zgodził na taką głupotę? – zapytał Wacek.

– Pięć piw zaprawionych winem marki wino.

Seniorka pogłaskała Edka po policzku.

– Głuptasie, nikt ci nie powiedział, że nie wolno mieszać trunków?

Edek nie odpowiedział tylko spuścił głowę.

– Za karę będziesz chodził po podwórkach osiedla i porządkował je czyli zbierał śmieci i wrzucał do pojemników. Ale dobre i czyste rzeczy zabieraj, przydadzą się potrzebującym – powiedziała Helena.

– Żadne takie, ja potrzebuję pracy i pieniędzy a nie głupiego zajęcia – żachnął się Edek.

– Eduś, nie bądź idiotą. Pani ci proponuje zmianę życia. Ja ci pomogę –  przystopował protesty nowy kolega.

– To ty też nie pracujesz?

– Jestem na rencie. Ale to stawka niższa niż życie. Możemy porządkować podwórka, zbierać dobre rzeczy i je sprzedawać.

– Zgłupiałeś? Teraz gdy wszystko pozamykane bo szaleje wirus?

– Trochę w domach, trochę w piwnicach przechowamy dobre rzeczy po wyszorowaniu i upraniu. A gdy będzie normalnie to zajmiecie się sprzedawaniem. A póki co uszyję wam maseczki i dam rękawice, żebyście nie złapali czegoś paskudnego – wtrąciła się seniorka. – A w każdą niedzielę zapraszam was na obiad.

– Też mi łaska, a w tygodniu mamy głodować? – oburzył się Edek.

– Mam znajomości tu i tam, jeśli uda mi się załatwić produkty to będziecie jedli codziennie. Jednak u mnie tylko w niedziele – zgoda?

Wacek wstał i pocałował seniorkę w rękę a potem szturchnął Edka. Ten spojrzał na niego baranim wzrokiem i wzruszył ramionami. Kolega wziął go więc za ramię i potrząsnął mówiąc:

– Podziękuj pani!

Ociągając się Edek nachylił się nad dłonią Heleny.

– Dobrze, już dobrze, dziękuję.

Gdy wychodzili starsza pani przytrzymała Wacka i powiedziała:

– Odprowadź go do domu i sprawdź jak żyje. Potem mi opowiesz.

Mężczyzna tylko skinął głową.

Nazajutrz seniorka spotkała Wacka przed apteką.

– I co, byłeś u Edka?

– Tak, koszmarnie mieszka, brudno, śmierdząco, wszystko zaniedbane.

– No to trzeba będzie mu pomóc się ogarnąć. A będziecie robić to co powiedziałam?

–  No, zachwycony nie jest, odwykł od pracy. Ale go przekonam.

– To świetnie. Jak się z nami oswoi to zrobimy porządki w jego mieszkaniu. I zwracajcie uwagę na wszystkie wyrzucone śmieci. Na pewno znajdziecie i meble, które mu się przydadzą i ubrania, i naczynia. Że nie wspomnę o książkach. Zamiast pić  lepiej niech czyta. Mam też co do was dalsze plany ale to później. Uszyłam dla Was maseczki. Jeśli będą wam przeszkadzać to może znajdziecie folię z której zrobicie sobie przyłbice. No i macie tu rękawiczki. Pamiętajcie też o częstym myciu rąk – powiedziała Helena uśmiechając się za maseczką z kocim motywem. I poszła na  zakupy choć to nie były godziny wyznaczone dla seniorów. Przekonała się bowiem, że wtedy jest największy tłok.

W niedzielę Helena ugotowała duży garnek rosołu, makaron, upiekła dorodnego kurczaka i zrobiła surówkę z kiszonej kapusty. Na deser przygotowała kawę, herbatę i domowy kompot oraz kisiel.

Starsi panowie dwaj zapukali, zgodnie z umową, o godzinie czternastej.

– Wchodźcie, wchodźcie – przywitała ich gospodyni.

Wacek wręczył jej jedną różę mówiąc:

– Bardzo dziękujemy za zaproszenie.

– Siadajcie chłopcy, obiad już czeka. Ale przedtem umyjcie ręce.

– I jak wam idzie praca? Na których podwórkach już byliście?

Mężczyźni zakrztusili się i bryznęli rosołem na stół.

– Co to znaczy? – zapytała Helena.

– No, ja byłem na naszym podwórku i posprzątałem. Ale ten leser zdobył skądś forsę, kupił jabola i leżał trzy dni nieprzytomny – powiedział Wacek.

– Bardzo się na was zawiodłam – powiedziała Helena. – Skąd miałeś pieniądze na wino? – zwróciła się do Edka.

– Koledzy poczęstowali – mruknął.

– Akurat koledzy, wziął ode mnie maseczki i rękawiczki, które pani dała i przehandlował – wsypał kolegę Wacek. – Też jestem na niego wkurzony.

– No, nie – zdenerwowała się gospodyni. – Drugiego dania i deseru nie będzie! Jeden pijak i leser, a drugi obiecał, że go przypilnuje i co z tego? Idźcie już, nie mogę na was patrzeć. Jak zrozumiecie co jest dla was dobre to dopiero wtedy przyjdźcie do mnie.

Obaj dokończyli rosół i wyszli. Przez drzwi Helena słyszała, że się kłócą.

Apetytu jednak nie straciła. Zjadła obiad, wypiła mocną herbatę, włączyła cichą muzykę i zaczęła obmyślać plan działania, czyli jak zmusić lesera do pracy się zabrania.

Napisane 10 maja 2020 r.